Ze stond nog o-zo vol in het leven. Zo onafhankelijk, scherp en helemaal van deze tijd. Met een goede dosis humor en creativiteit.
Maar wat heeft ze in haar leven veel voor haar kiezen gekregen. Misschien was dat wel de reden dat het soms lastig contact maken was met haar. Of misschien was het gewoon een verschil in karakter, in persoonlijkheid, in behoefte. Wie was die vrouw aan wie ik mijn leven mede te danken heb? Hoe had zij haar leven ervaren? Wat hield haar bezig? Wat was haar angst, haar verdriet en haar geluk?
Ik was op zoek naar haar, naar haar binnenkant, maar ze gaf geen toegang. Mijn pogingen om onder de oppervlakte te kijken werden altijd liefdevol tenietgedaan. Dan werd ik weer naar boven getrokken. Wat de reden ook was, haar gevoelens liet ze nu eenmaal niet graag aan anderen zien…
Soms moeilijk, maar voor mij wellicht ook een spiegel. Het is gewoon goed zoals het IS. Vroeger bestaat niet meer en morgen ook nog niet. Er is enkel het hier en het nu.
En NU is het even stil. Haar strijd heeft ze dapper gestreden. We nemen afscheid van mijn oma. Mijn vaders moeder, 87 jaar jong.
Dag lieve oma Wen. Het ga je goed. Ik heb daar alle vertrouwen in.
Liefs Merel
